Ons lief lijf

In de verte hoor ik stemmen praten in rap Spaans, vogels waar ik de naam niet van weet maken prachtige geluiden in de bomen achter me en de zee voor me ruist in haar ritme dat nooit stopt.

Mijn aandacht wordt getrokken door een meisje, of nee, ze is al vrouw, met een stoer surfpak aan en een plank onder haar arm. Ze loopt langs de vloedlijn speurend naar een goede plek om de zee in te gaan. Als ze voorbijloopt blijkt haar surfpak met lange mouwen van achteren een string te zijn. Met enige verbazing en jaloezie kijk ik naar haar hooguit 25- jarige, gespierde billen.

Naast mij komen twee Costa Ricaanse vrouwen met kinderen het strand op gelopen, grote ronde borsten en buik in een strak, kort shirtje en een strak kort broekje waarin niks verhuld wordt. Ze kletsen en lachen en lopen richting de branding.

Mijn 11-jarige zoon die uit de zee komt kijkt ze na en zegt: mama, ik zag gewoon haar billen erdoorheen! Ja schat, klopt, ik zag het ook.

Ik zie de vrouwen hier hun lichaam bewonen zonder géne, zonder al te veel preutsheid (of zo lijkt het), en met veel trots. Stralend en sensueel. Dit ben ik. Dit is mijn lichaam. Je mag kijken, kijk wat je wilt, maar dit is mijn lijf.

En ik hoor mezelf denken: stel dat ik zo’n surfpak aantrek, even los van het feit dat ik vind dat ik daar te oud voor ben (hoezo eigenlijk?), kan dat wel? Lok ik dan niet iets uit? Straal ik dan niet iets uit wat geïnterpreteerd zou kunnen worden als; ik ben beschikbaar voor seks?

Toch krijg ik dat gevoel helemaal niet bij de vrouwen hier en het bevestigt wat ik eigenlijk al wist: sensualiteit is echt iets anders dan seksualiteit. Je sensualiteit in je leven toelaten gaat niet persé over seksualiteit.

Die ochtend in de supermarkt stonden de caissières luidkeels te zingen achter de toonbank toen ik mijn eieren kocht. Ze dansten mee met de muziek en hun collega vakkenvuller genoot er zichtbaar van, net als ik. Ze straalden en lieten hun levensenergie vol stromen. Ze waren sensueel, maar niet seksueel. Net als de vrouw in het surfpak niet seksueel is, maar wel heel sensueel. Sensualiteit als een bron van vreugde, zintuiglijkheid en levenslust.

Vrouwen wiens persoonlijke verhalen ik natuurlijk niet ken, maar de kans dat hun verhaal minder rooskleurig is dan het mijne is groot. En toch voel ik zoveel vibratie, energie, het leven wordt verwelkomd en gevierd, en daar hebben ze echt geen groot feest voor nodig. Het lichaam wordt vaak getoond in al zijn glorie, vrij bloot en meestal met trots.

Het gaat natuurlijk niet om die string, het gaat om de stralende manier waarop ze die string dragen, hun muziek draaien, hun lied zingen, hun dans dansen, hun gang maken over het strand en door de stad. Deze vrouwen zijn in contact met moeder aarde, in contact met de natuur, in contact met hun lijf. En ik kijk enigszins jaloers toe en word ergens geraakt op een fysieke, emotionele laag.

Natuurlijk ben ik me bewust van de warmte hier, je hebt simpelweg niet meer nodig dan een bikini en een jurkje. Het is 10 uur in de ochtend en het zweet glijdt langs mijn buik omlaag. Maar ik geloof niet dat de kou de reden is dat we hier vaak zo terughoudend zijn in het laten zien van onze sensualiteit.

Waarom schamen zoveel vrouwen zich voor hun lijf? Lang, klein, dik, dun; schaamte is van alle maten kan ik je verzekeren. Waarom kijken we zo graag naar de perfecte plaatjes van lijven op social media en kunnen we vervolgens niet veel anders dan vergelijken en nooit voldoen aan? Waarom dansen we zo weinig, vooral als we wat ouder worden? Waarom hebben zoveel vrouwen weinig seks, of weinig seks op de manier die ze zelf willen? Waarom lijkt het contact met ons lijf, met onze natuur, verdwenen? 

Ergens onderweg zijn we bang geworden, doodsbang.

Maar waarom is er zoveel angst in onze lijven gekropen? We hebben als vrouwen allemaal onze shit meegemaakt. Het is niet altijd veilig om onze sensualiteit te laten zien. Vaak wordt deze namelijk verkeerd geïnterpreteerd, gezien als een vrijbrief om de ander aan te raken of te bekritiseren. Oordelen van mannen èn vrouwen, misbruik, grensoverschrijding, onderdrukking, brandstapels, alle vrouwen hebben ermee te maken in meer of mindere mate.

Deze vrouwen hier kennen ook hun trauma’s, en niet minder dan wij. Waar licht is, is ook schaduw. En toch lijken ze lak te hebben aan kijkende, oordelende ogen. Ze leven vanuit hun bekken, hun bron.

Waarom staan we als vrouwen te vaak toe dat we een deksel op ons bekken leggen? Het bekken, bron van levensenergie, het gebied van schepping, van waaruit we letterlijk het leven doorgeven. Waarom heet het gebied daaronder de schaamstreek? Waarom noemen we het schaamlippen en schaamhaar? Wie heeft ons verteld dat we ons moeten schamen? En waarvoor in godesnaam?

De vrouwen hier lijken te zeggen: juist omdát we onze shit hebben doorstaan, allemaal op onze eigen manier, juist omdát we ook worstelen met onze pijn en verdriet, juist daarom zouden we toch ook moeten vieren? En trots zijn op ons lijf?

Ons lijf dat kan dragen, dat leven kan voortbrengen, dat kan voeden, voelen, dat kan scheppen op meerdere manieren, dat kan opwinden en beminnen, dat kan troosten. Ons lijf dat kan liefhebben. Laten we ons in godsnaam wat meer losschudden, in bikini’s of spijkerbroek, het doet er niet toe. Ik ben geïnspireerd door de vrouwen in Costa Rica.

We hebben iets te vieren, namelijk onze levenslust. De lust tot leven. Laat niets of niemand dat van je afpakken. 

 

Ik loop naar het water om een duik te nemen in de verkoelende golven. De surfvrouw komt naar me toe en vraagt: You wanna try? Ja, lach ik, yes, I never did this before, but I want to try. Je plank èn je surfpak.

Let’s give it a try.