Ik geef de kids een kus. Eet je niet mee? Ik leg uit dat ik een afspraak heb. De jongste (4) klampt zich aan m’n been vast. De oudste (11) roept, veel plezier mam! M’n zoon (9) knuffelt me en merkt droog op; Nou “jij zorgt wel goed voor jezelf”. Ouch. Ik spring op de fiets. Mijn lijf brengt me naar schuld. Daar tref ik in mijn onrustige gevoel mijn moeder, met als lijfspreuk; mijn kinderen gaan voor alles.
Velen reageerden op de Question a Day over schuld met een antwoord over de relatie met kinderen. Logisch, want kinderen spiegelen onze eigen pijnstukken.
Wanneer voelen we ons schuldig? Waar komt dat gevoel vandaan? Wat vertelt het ons?
Laten we het gezin waar jij in opgroeide voor het gemak jouw tuin noemen. In jouw tuin gelden bepaalde wetten, regels, overtuigingen. Zowel verbaal als non-verbaal; energetisch.
Zolang jij als volwassene binnen de kaders van je eigen tuin leeft voel je je onschuldig.
Schuldgevoel of schaamte ontstaat als je gevoelens, ambities of verlangens hebt die zich buiten de muren van jouw tuin afspelen.
Het kind in ons is namelijk tot in elke vezel loyaal aan z’n tuin. Immers: die tuin geeft houvast.
Als volwassene ontwikkel je gaandeweg je autonomie. Je ontmoet mensen uit andere tuinen. Het leven ontvouwt zich. Je wordt nieuwsgierig, je ziel laat van zich horen. De regels uit jouw tuin verdragen zich niet altijd even goed met jouw autonomie.
Als iemand jou “iets aandoet” wat niet binnen de regels van jouw tuin past, dan komt al snel het oordeel, fout, egoïstisch, slecht. Daarmee bewaak je de muren van jouw tuin.
Als dochter van je moeder leerde je van haar over vrouw-zijn, over moeder-zijn. Meer nog dan haar wijze lessen is de manier waarop ze jou voorleefde, haar eigen leven leefde, ingebakken in jouw lijf.
Dus als jij je kinderen zegt dat ze mogen worden wie ze zijn, zullen ze dat wel horen, maar wat dat werkelijk betekent zullen ze aflezen aan hoe jij dat dan doet, worden wie je bent. Als jij liever onschuldig blijft, zullen ook zij zich later telkens schuldig voelen als ze hun autonomie willen ontwikkelen.
Autonomie gaat nu eenmaal gepaard met schuld. Je hebt je schuldig te maken aan je tuin om te worden wie je bent.
Dat is een klus. We know. Maar de beloning is er naar. We know. Je bent welkom.
