Enthousiast klim ik op mijn stoel, klaar om aan iedereen mijn nieuwe jurk te showen! Dan hoor ik; ga jij maar even zitten Kim, jij staat al vaak genoeg op de stoel. Laat andere kindjes nu eens aan de beurt komen. Auw. Juf Lia zet me met beide benen terug op de grond.
Een jaar of 6 moet ik zijn geweest. Waarom moest ik van die stoel af? Je mocht immers op de stoel staan als je iets leuks had meegemaakt of iets nieuws had gekregen. Ik had zeker niet elke week iets nieuws, maar wel vaak wat te vertellen.
Ik dacht toen: als die andere kinderen wat willen vertellen, dan kunnen ze zelf toch ook op de stoel gaat staan?
Story of my life.
Ik was vaak aanwezig, kon soms veel zijn.
Als ik het zo opschrijf wil ik het eigenlijk meteen weer wissen.
Dat betekent dat hier iets raakt, dat hier iets schuurt.
Want meteen komt er ook onzekerheid.
Is dit niet te zelfingenomen, aanstellerig, mag ik het voortouw nemen, hier iets over schrijven? Wat vinden anderen dan van mij? Word ik dan nog aardig gevonden?
Ik ken het ook goed om dan terug te nemen, in te houden, me te bedenken.
Hoe kunnen wij vol aanwezig zijn vanuit onze (vrouwelijke) kracht, en eens wat meer schijt hebben aan de vraag: ben ik te veel voor de ander?
Rust & Lust
Ja, ik heb als kind moeten leren luisteren, en soms even wachten. Verduren is nog steeds moeilijk voor me. Waar veel levensenergie is, heb je vaak te leren dat rust en stilte broodnodig zijn. De polariteit in haar volle glorie.
Maar mijn levensenergie laten stoppen voor de ander? Me schamen voor mijn veelheid?
No way. Dat doe ik niet meer.
Je wilt niet weten hoeveel vrouwen in mijn praktijk komen met het thema onzekerheid, ik durf me niet uit te spreken, ik sta niet stevig, ik ben bang dat de ander iets negatiefs over me denkt. Mijn verlangen? Ik heb geen idee.
En we mogen het allemaal soms niet weten, maar waarom laten we ons aanpraten dat we te veel zijn? Te aanwezig, te uitgesproken.
It’s not just you
In onze geschiedenis zien we dat vrouwen, vooral vanaf de tijd dat het christendom en het patriarchaat overheerste, vaak werden neergezet als dom, hysterisch, overgevoelig en zelfs op de brandstapel werden gegooid als ze anders waren. Als ze niet getrouwd waren, kruidenvrouwen waren, vroedvrouwen en ga zo maar door.
Over heksen kunnen we meerdere pagina’s vullen, maar lees vooral het boek van Susan Smit – De wijsheid van de heks. Of De heks van Limbricht.
De angst om veel te zijn zit echt diep in onze vrouwenlijnen, ons systeem.
We laten ons intimideren door het feit dat we een ander zou kunnen intimideren. We willen niet afschrikken, vanuit de oude angst om beschuldigd te worden, verketterd, door mannen, en ook door vrouwen! De diepe angst buiten ons nest te vallen.
Als ik vol kom in mijn veelheid, kan ik gefileerd worden. De ander zou kunnen schrikken. Of schrikken we zelf ook van onszelf en onze kracht? Wie is eigenlijk de eerste die schrikt?
Laten we als vrouwen hierin elkaars bedding zijn, in plaats van het oordeel te ontmoeten in elkaars ogen. Geef elkaar de ruimte om veel te zijn, om vol te komen met wat ertoe doet voor jou.
Ja, soms ben ik veel.
Soms ben jij veel.
Kracht en kwetsbaarheid, heel dichtbij elkaar. Laten we elkaar daar ontmoeten. Je bent welkom.
