Waarom sisterhood een werkwoord is — Van krabbenmand naar sisterhood
Laten we eerlijk zijn… die sisterhood is ons weliswaar aangeboren… maar er meestal alweer uitgeramd voordat we goed en wel de pubertijd bereiken door het maatschappelijke- en familiesysteem waarin we opgroeien. Klassiek gevalletje van nature vs nurture. Sisterhood is dan ook hard werken. Aan onszelf, in dit geval.
Want vrouwen, eerlijk, we maken het elkaar toch ook echt niet makkelijk soms? Ik kan er soms echt zelfs van genieten om even keihard te bitchen. Gruwelijk, maar waar. Laten we het niet mooier maken dan het is. Het probleem is dat het meestal juist heel subtiel is. Dat je het zelf nauwelijks door hebt. Het zit in wat we zelf doen én hoe we omgaan met waar we mee geconfronteerd worden. En dat is venijnig en systemisch. En dat blokkeert de flow of life.
Its in me, Its in you. It’s in her. In onze moeders, onze oma’s, onze dochters én onze zonen. Zonder schuld of wijzen naar daders. Want zo eenvoudig is het niet. We zijn óf geen slachtoffers, óf we zijn allemaal slachtoffer. We zitten met elkaar in deze historisch gegroeide dynamiek. We are stuck & we know it.
Now that we know
Het gaat nu om de call to action, om nu we beter weten, het ook beter te gaan doen. Elkaar uit die krabbenmand te helpen, into the sisterhood. Ter ere van de vrouwen die voor ons kwamen met hun struggles en levensverhalen, ter ere van onszelf, de generaties na ons, en voor hen die daarna komen. We have the opportunity to change the game. Lets rise.
Dit is geen betoog voor een crashcourse naar een wereld vol verlichte heilige godinnen en priesteressen. Dat zou echt saai zijn. Dit is wél een pleidooi voor het onderzoeken van je eigen inner-krab en het leren kennen van de whats in it for me in de sisterhood. Want dat weet ik wel: we hebben elkaar keihard nodig. En de wereld (onze moederrrr aarde) zit op ons te wachten. Het is 5 óver 12.
Ik las in de blog “The Sisterhood Dilemma: Why Women Accept Men, and have Zero tolerance for Women” van Kaouthar Darmoni dat: “60% of women feel suspicious and nervous around other women”. ZESTIG procent. Laat het even tot je doordringen. Dat is toch echt heel verdrietig.
Het is dus niet zo gek dat het maar niet op wil schieten met de rise of the feminine en gelijkwaardigheid op de werkvloer of in de samenleving. We krijgen het in onze eigen sociale omgeving niet eens voor elkaar.
So lets talk about krabben. Hoe vrouwen elkaar bezighouden in de krabbenmand in plaats van elkaar te helpen. Hier wat huis-tuin en keukenvoorbeelden.
- Je bff die zoent met je ex terwijl jij stikt van het liefdesverdriet en het achterwege laat terwijl jij je hart bij haar uitstort. Later blijkt dat iedereen het allang wist.
- Je vriendin die jouw intieme geheimen toch doorvertelt.
- De kennis die eerder zwanger is dan jij, en haar baby de naam geeft die jij haar had toevertrouwd, die je al sinds je 6e bewaart voor je eerste dochter.
- Je collega die jullie vertrouwensband verbreekt en jou voor de bus flikkert, om in aanmerking te komen voor die promotie.
- Je jaarclubgenoot die je achter je rug om een slet noemt na een paar one night stands en zich beklaagt over je te sexy kleding.
- Je huisgenoot die een affaire met je vriend begint en jou ondertussen bezorgd vraagt hoe het met jullie relatie gaat.
- De buurvrouw die aan de hele buurt vertelt dat je die ene avond keihard tegen je kinderen schreeuwde.
- Je leidinggevende die steeds zegt het zo belangrijk te vinden hoe het echt met je gaat, en je vervolgens tijdens je functioneringsgesprek een slechte score geeft ivm labiliteit en je daarmee je loonsverhoging door je neus boort.
- Dat je per ongeluk je vriendin hoort zeggen tegen een andere vriendin dat het truitje wat je aanhebt écht niet kan, omdat je vetrollen zichtbaar zijn.
- Jij die oordelend meepraat, óf zwijgt op werk in de groep als over die vrouwelijke collega gaat die al zo lang burn-out is, nodig met pensioen moet, over zij die de confrontatie niet mijdt, de harmonie verbreekt door een afwijkende mening, haar ambitie niet onder stoelen of banken schuift, korte rokjes en naaldhakken naar werk draagt..
En nog wat dichterbij…
Mijn verloskundige die na m’n bevalling hardop tegen m’n kersverse, 1 minuut geboren zoontje zei dat mama te ongeduldig was toen ze vroeg om ingeleid te worden. Out loud!
Mijn oma die mij 1 gulden voor mijn rapport gaf, en mijn zusje een reep chocola want zij kan het hebben.
Mijn moeder die zich hardop afvroeg of ik wel een vriendje zou krijgen met skatebroeken, legerlaarzen en oversized Nirvana t-shirts. Wilde ik niet liever iets strakkers, meer vrouwelijk?
Of ik zelf die de eerste 30 jaar van m’n leven de titel ‘one of the guys’ met trots droeg. Wat een gedoe, die vrouwen.
Ik die mijn moeder vaak “te kwetsbaar” vond (en zij mij te heftig). Mega pijnlijk. En waar. Ik was tiener en ik vond dat echt. Ik stoorde me daaraan. En het duale is, het klopte niet met de boodschap die ze mij verkondigde om zelfstandig, sterk en onafhankelijk te zijn. Het klopte niet, en het klopte précies. Want we willen zo graag dat de generaties na ons het beter doen. En dat gaat niet met woorden, maar met acties.
Zomaar wat alledaagse universele, random vrouwendingen. Vast herkenbaar, al is het maar omdat bijna elke film, serie en roman onderdelen van dit drama-narratief in zich heeft. Het wordt ons met de paplepel ingegoten. Maar ook vast herkenbaar omdat je zelf ook niet heilig bent. Wees gerust, none of us are.
We zijn vroeg en laat in ons leven allemaal gewond geraakt in dit sisterhood ‘ding’ dat ons geboorterecht is. Wat zijn jouw ervaringen met #krabbengedrag? Laat het me weten, ik neem jouw input anoniem mee in een volgende blog.
Kwetsing van vrouw tot vrouw raakt ons dieper dan dat mannen ons kunnen raken. Omdat het je thuisland is. Waar je veilig wilt zijn. Want als het daar al niet kan? Waar dan wel?
Krabbengedrag bevestigt ons dan ook in het denken dat we ons maar beter helemaal niet met onze kwetsbaarheid moeten laten zien. Want ja; It could easily backfire.
Het is dan ook belangrijk om ons te beseffen dat dit onderdeel is van het collectieve vrouwenveld, en het haalt ons als vrouwen totaal uit onze natuurlijke kracht. Jouw, mijn, haar kracht. Daar hebben we dus allemaal zelf iets in te doen.
Wat is jouw overlevingsstrategie?
Intimiteit als vrouwen onderling, met het grote risico (zie de 60%) op afwijzing is spannend voor ons allemaal. Fact of life. Iedereen reageert anders op die spanning omdat we een andere blauwdruk hebben. Dus de een maakt zich klein, de ander juist groot, de volgende onttrekt of verheft zich. Maar we hebben allemaal primaire oordelen over onszelf en het gedrag van de ander en daarmee doen we elkaar meer kwaad dan goed.
Madeleine Albright zei; There is a special place in hell for women who Dont help other women.
Well, that’s fierce & bold, but also.. she is so right! Als wij de gelederen niet sluiten, dan wordt daar werkelijk niemand beter van. Jij niet, zij niet, wij niet, de wereld niet.
Jij nog verbaasd over die 60% die zich ongemakkelijk voelt? Ik niet.
Het is te druk in die krabbenmand.
We houden het zelf in stand.
Wat nou als we – in plaats daarvan – elkaar er uit helpen?
